De spanning liep op naarmate de dag van de gezamenlijke training van 21 km voor de Crazy Barefoot Marathon dichterbij kwam. Ik begeef mij nog niet zo lang blootsvoets op verharde ondergrond. Voorgaande jaren voornamelijk alleen in de duinen en op het strand. Gedurende de training op stoepen, straten en fietspaden ging er een wereld voor mij open. Een wereld die ik nog niet kende, n.l. die onder mijn voeten. Daar weet je helemaal niets van als je schoenen draagt. Bekende wegen waar je al heel vaak gelopen hebt zijn ineens venijnig of juist heel aangenaam om op te lopen. Er is een dimensie bijgekomen. De ondergrond bepaald voor een flink deel je actieradius. Tenminste bij mij, als relatief beginnend barrevoetse hardloper.
Na mijn eerste blootsvoetse 10 km op verharde ondergrond heb ik nog een aantal keer afstanden tot en met 10 km gelopen. Niet 1 keer daarboven. De tijd tot de training van 21 km was te kort om het risico te nemen om (bloed)blaren op te lopen. Een van de laatste loopjes op voornamelijk fietspadasfalt met een grillige structuur gaf me het vertrouwen dat een halve marathon geen kansloze onderneming was.
Met ongunstige weersvoorspellingen brak de betreffende dag aan. Regen, onweer. Ojee… De voeten worden dan week en extra kwetsbaar. Nooit eerder had ik met blote voeten (een significante afstand) op een natte straat gelopen. Ik maakte me wat zorgen en werd gelukkig gerustgesteld door deze forumdraad. Ik fietste naar station Bloemendaal om daar op de trein te stappen. Op Amsterdam CS nog een overstap naar station Muiderpoort. Van daaruit was het nog ruim 10 minuten lopen naar het huis van Ruth (o.a. Feetback, Barefootevenement en de Crazy Barefoot Marathon), van waaruit we, na een kop koffie en chocoladekokosballetjes, met 8 heren en 1 dame een lichte regenbui inliepen. De straat was kletsnat, maar voelde niet onaangenaam.
Eerst richting het IJ. Het vertrek van de pont was bijzonder goed getimed. We waren nog geen 10 seconden aan boord eer we van wal staken. Het werd droog en we liepen een stukje door Amsterdam Noord. Ruth gidste de groep over het parcours, compleet met informatie over architectuur en bezienswaardigheden. We namen de pont en belandden in de drukte achter het Centraal Station. Vincent droeg een supermanshirt. Enkele keren viel zijn shirt meer op dan 9 paar blote voeten. Maar vaker nog sprongen de voeten wel in het oog en waren de opmerkingen niet van de lucht. Veel opmerkingen over glas: ‘Fijn! Met al dat glas!’.
Even later hadden we weer alle ruimte en liepen we richting het Westerpark. De zon ging schijnen. Na een sanitaire stop in een gratis openbaar toiletgebouw baadden we pootje in een ondiepe langgerekte waterbak en liepen een stuk over gras. Wel even prettig aan de voeten. Vervolgens richting het centrum. Hoe ze het deden weet ik niet maar enkelen van ons kregen regelmatig de toekijkende toeristen aan het klappen en aan het juichen. In het centrum liggen voornamelijk gladde klinkers, alleen liggen ze niet overal gelijk. Op de meeste plaatsen waren de stoepen het gladst, maar toch nog zo ongelijk dat het niet prettig aanvoelde (na al weer flink wat kilometers). De fijne brede gladde trottoirbanden boden uitkomst en voelden aan alsof er fluweel lag.
Na een fotomoment op de Dam, weer richting het IJ lopend, klommen Ruth en Ruud op de constructie van een brug om er aan de andere kant achter te komen dat ze er daar niet af konden vanwege punten die erop waren gemaakt om mensen ervan te weerhouden erop te klimmen. Bij het IJ was een brug van houten planken met tussen elke plank een uitstekende (klemtoon op uit) strook ijzer. Wel fijn om overheen te lopen met schoenen als het glad is, maar niet met blote voeten. Voorzichtig wandelend ging het echter probleemloos en we vervolgden onze weg richting molen De Gooyer met tussendoor nog een verademend stukje gras.
Het was vlak voor we bij die molen waren, na ongeveer 21 km, dat we een straat inliepen met nare stekelige klinkers. Er was geen uitwijkmogelijkheid naar iets gladders. Ik vond het mooi geweest en trok mijn FiveFingers aan die ik voor zekerheid had meegenomen. Rob kreeg op datzelfde moment flink last van zijn rug en moest even heel rustig aan doen. De laatste 2 km liepen we samen richting de finish waar 2 gezonde en bovendien heerlijke taarten wachtten om door ons verorberd te worden. Ik lag even in de zon op het balkon mijn voeten omhoog. Op 2 tenen waren kleine bloedblaren aan het ontstaan.
Mijn voorzichtige conclusie op dit moment is dat voor mij een hele marathon op blote voeten niet haalbaar is. In ieder geval niet over ruim 2 maanden. Denk ik. Een mogelijkheid is dat ik in estafettevorm (fiets + lopen) meedoe. Het was een bijzondere ervaring in het gezelschap van bijzondere mensen die ik niet graag had willen missen. En ik moet niet vergeten dat een halve marathon blootsvoets ook al een mijlpaal is.
In korte tijd merkte ik dat ik het al best lang kon volhouden om staand te werken. Maar na een paar weken lukte dat ineens niet meer. Ik denk weer een typisch geval van te-snel-te-veel. Ook merkte ik veranderingen in het hardlopen. Ik trainde minder en toch kreeg ik last van pijn in mijn rechterheup, -been en -voet na een grotendeels blootsvoets duurloopje van ongeveer 20 kilometer. Enkele dagen later kreeg ik de kans kreeg om een startnummer voor de Dam tot Damloop over te nemen en ik ging nog even een testloopje doen van minder dan 3 km. Weer pijn.
Een opstelling in oost-westelijke richting werkt heel anders. De panelen staan in een zigzagvorm onder een hoek van 10 graden. Ze kunnen nagenoeg tegen elkaar staan omdat ze slechts bij zonsondergang elkaar schaduwen toewerpen. Zo kan je dus veel meer panelen kwijt op hetzelfde oppervlak. Omdat ze veel minder wind vangen is veel minder ballast nodig en kunnen de panelen nagenoeg tegen de dakrand worden geplaatst. Vanaf de straat zijn ze bovendien niet of nauwelijks zichtbaar. Wanneer de panelen onder een kleine hoek staan wordt de maximale theoretische opbrengst teruggebracht naar ongeveer 90% van het maximum. Een groot deel van het jaar is het echter bewolkt en kan de hoek van 10 graden weer een voordeel zijn. Er komt nou eenmaal meer licht van boven dan van beneden. En hoe kleiner de hoek, hoe minder de richting van belang is. Dus een plaatsing in noordoost-zuidwestelijke richting of noord-zuidelijke richting kan net zo goed. In het slechtste geval ligt de helft van de panelen op het noorden en gaat de opbrengst van die panelen theoretisch terug naar zo’n 80%. Een bijkomend voordeel is de meer gelijkmatige energieopwekking waardoor de pieken wat minder worden.